Diabetyk też człowiek, jeść musi. Pokus jednak nie brakuje. Ciężko być młodym człowiekiem i wyrzec się wszelkich używek i niezdrowych, acz czasem smacznych przekąsek. Tak jest z Markiem.
Kiedy ponad dwa lata temu postawiono diagnozę – cukrzyca I typu, świat zmienił się o 180 stopni. A już na pewno ten kulinarny.
Przed pamiętną datą Marek bardzo zeszczuplał. 10 kg masy ciała zniknęło w ciągu trzech dni. Na dobę potrafił wypić hektolitry wody. Był słaby, objawy miał niczym chory na anginę człowiek. Tak przynajmniej sugerował lekarz pierwszego kontaktu.
Kiedy ostatecznie Marek trafił na oddział lekarze nie mogli uwierzyć. Człowiek, który nie ma cukrzycy powinien mieć cukier na poziomie 60 – 100 mg%. Poziom cukru Marka wynosił 1600!!!
Czym jest cukrzyca typu 1?
Cukrzyca typu 1 występuje wtedy, gdy własny układ odpornościowy organizmu niszczy komórki produkujące insulinę w trzustce – komórki beta.
U niektórych osób rozwija się cukrzyca wtórna, która jest podobna do cukrzycy typu 1, ale komórki beta nie są niszczone przez układ immunologiczny, a za pośrednictwem innych czynników, takich jak mukowiscydoza czy operacja trzustki.
Czym jest insulina i cukrzyca typu 1?
Zwykle hormon insuliny jest wydzielany przez trzustkę, lecz w małych ilościach. Kiedy jesz, cukier (glukoza) z żywności stymuluje trzustkę do wydzielania insuliny. Uwalniana ilość jest proporcjonalna do spożywanego przez nas konkretnego dania.
Głównym zadaniem insuliny jest pomoc w przeniesieniu niektórych składników odżywczych, zwłaszcza cukru, do komórek i tkanek organizmu. Komórki używają cukrów i innych składników odżywczych z posiłków jako źródło energii potrzebnej do właściwego funkcjonowania.
Ilość cukru we krwi obniża się w momencie wchłonięcia go do komórek. U osób zdrowych jest to sygnał dla komórek beta w trzustce, aby obniżyły produkcję ilości insuliny w taki sposób, aby nie doszło do zbyt niskiego poziom cukru we krwi (hipoglikemia). Niestety niszczenie komórek beta, które odbywa się przy wystąpieniu cukrzycy typu 1, niweczy cały ten proces.
Przyczyny choroby
Lekarze nie znają wszystkich czynników, które mogą doprowadzić do cukrzycy typu 1. Oczywistym jest jednak, że podatność na tę chorobę może być dziedziczona.
Lekarze stwierdzili, że otoczenie odgrywa pewną rolę w powstawaniu choroby. Cukrzyca typu 1 wydaje się występować, gdy coś w środowisku – toksyna lub wirus (jednak co do tego lekarze nie mają pewności) – stymuluje układ odpornościowy do atakowania błędnie trzustki oraz niszczenia komórek beta aż do momentu, w którym nie mogą produkować wystarczającej ilości insuliny. Znamiona tego zniszczenia, zwane autoprzeciwciałami, można zaobserwować u większości osób z cukrzycą typu 1. W rzeczywistości, są one obecne w 85% do 90% przypadków osób chorych pod warunkiem, że stężenie cukru we krwi jest wysokie.
Ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, cukrzyca typu 1 może wystąpić wraz z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak nadczynność tarczycy będąca wynikiem choroby Gravesa lub niejednolite zmniejszenie pigmentacji skóry, które występuje wraz z bielactwem (przewlekłą chorobą polegającą na odbarwieniu skóry).
Objawy cukrzycy typu 1
U osób z cukrzycą typu 1 cukier nie jest przenoszony do komórek, ponieważ nie ma dostępu do insuliny. Gdy cukier gromadzi się we krwi, zamiast przenosić się do komórek, komórkom w organizmie brakuje składników odżywczych. Dlatego też inne systemy w organizmie muszą dostarczyć energii. W rezultacie rozwija się wysoki poziom cukru we krwi i może powodować:
–odwodnienie. Gromadzenie się cukru we krwi może spowodować zwiększenie oddawania moczu (w celu usunięcia cukru z organizmu). Gdy nerki tracą glukozę wraz z moczem wydalana jest duża ilość wody, co powoduje odwodnienie.
–utratę masy ciała. Wydalenie cukru w moczu oznacza utratę kalorii, które dostarczają energii i dlatego wiele osób z wysokim poziomem cukru chudnie (odwodnienie również przyczynia się do utraty wagi)
–Kwasicę ketonową (DKA). Wobec braku insuliny, oraz ponieważ komórki są pozbawione energii, organizm zaczyna rozbijać komórki tłuszczowe. Produkty rozpadu tłuszczu obejmują związki chemiczne zwane ketonami, które wykorzystywane są do produkcji energii. Ketony zaczynają gromadzić się we krwi, co powoduje zwiększoną kwasowość. Wątroba nadal uwalnia cukier. Ponieważ organizm nie może wykorzystać tych cukrów bez insuliny, coraz więcej cukru odkłada się do krwi . Połączenie wysokiego poziomu cukru w organizmie, odwodnienie i wzrost kwasów znany jest jako kwasica ketonowa i może stanowić zagrożenie życia, jeśli natychmiast nie zostaną podjęte odpowiednie działania.
–Uszkodzenia ciała. Z biegiem czasu wysoki poziom cukru we krwi może uszkodzić nerwy i małe naczynia krwionośne oczu, nerek i serca co może wywołać miażdżycę tętnic, co z kolei może wywołać atak serca i udar mózgu.
Niektóre objawy cukrzycy typu 1 są często subtelne, ale mogą przeobrazić się w ciężkie przypadki.
Są to m.in.:
-zwiększone pragnienie,
-uczucie głodu (zwłaszcza po jedzeniu),
-suchość w ustach,
-nudności i czasami wymioty,
-ból brzucha,
-częste oddawanie moczu,
-niewyjaśniony spadek masy ciała (mimo ciągłego jedzenia i uczucia głodu),
-zmęczenie (uczucie słabości),
-niewyraźne widzenie,
-ciężki oddech, trudności z oddychaniem,
-częste zakażenia skóry, dróg moczowych lub pochwy.
Objawy wymagające natychmiastowej interwencji u osoby z cukrzycą typu 1 to:
-trzęsienie się i zdezorientowanie,
-szybki oddech,
-owocowy zapach oddechu,
-ból brzucha,
-utrata przytomności (występuje rzadko)
źródło zdjęcia – tutaj
Leczenie cukrzycy typu 1
Wiele osób z cukrzycą typu 1 wiedzie długie i zdrowe życie. Kluczem do utrzymania dobrego zdrowia jest utrzymanie poziomu cukru we krwi w swoim przedziale docelowym, co można osiągnąć przy pomocy zaplanowanych posiłków, ćwiczeń i intensywnej insulinoterapii. Wszystkie osoby z cukrzycą typu 1 muszą stosować zastrzyki z insuliny w celu kontrolowania poziomu cukru we krwi.
Niezbędne jest także sprawdzanie swojego poziom cukru we krwi i dokonywanie korekty dawek insuliny, jedzenia oraz ćwiczeń w celu utrzymania normalnego (zalecanego) poziomu cukru.
Niewłaściwe leczenie
W przypadku, gdy cukrzyca typu 1 nie jest dobrze kontrolowana, mogą rozwinąć się poważne lub zagrażające życiu przypadłości, w tym:
-Retinopatia. Ta choroba oczu pojawia się u około 80 % dorosłych, którzy chorują na cukrzycę typu 1 dłużej niż 15 lat. Retinopatia cukrzycowa w przypadku cukrzycy typu 1 jest niezwykle rzadka przed okresem dojrzewania bez względu na to jak długo ktoś choruje. Na szczęście utracie wzroku można zapobiec w większości przypadków osób z tą chorobą.
-Uszkodzenie nerek. U 20% do 30% osób z cukrzycą typu 1 może dojść do uszkodzenia nerek – stanu medycznego zwanego nefropatią. Ryzyko chorób nerek zwiększa się w czasie i dochodzi do niego w odstępie 15 do 25 lat od wystąpienia choroby. Powikłanie to niesie ze sobą poważne ryzyko wystąpienia groźnych chorób, takich jak niewydolność nerek i choroby serca.
-Słabe krążenie krwi i uszkodzenie nerwów. Uszkodzenia nerwów i twardnienie tętnic prowadzi do zmniejszenia czucia i słabego krążenia krwi w nogach. To może prowadzić do zwiększenia ryzyka kontuzji i zmniejszenia zdolności gojenia się ran zwykłych i otwarytych, co z kolei znacznie zwiększa ryzyko amputacji. Uszkodzenie nerwów może również prowadzić do problemów trawiennych, takich jak nudności, wymioty lub biegunka.
źródło artykułu: TUTAJ!
Jeśli obserwujecie nasze strony na Facebooku lub instagramie, zauważyliście pewnie, że życie człowieka z cukrzycą nie różni się zbytnio od tego bez. Różnica polega na tym, że Marek przed każdym posiłkiem musi zbadać poziom cukru we krwi i powinien unikać produktów z wysokim indeksem glikemicznym. Poza pompą insulinową na stałe przymocowaną do pasa, praktycznie nie sposób poznać po nim choroby, zwłaszcza, że jest w ciągłym ruchu, uprawia sporty i jest bardzo energiczny.
Nie lekceważcie objawów choroby, badajcie się. Choroba to nie koniec świata, a jej świadomość to droga do lepszego, zdrowszego życia!