Diablak Beskid Extreme Triatlon 2017 – W objęciach Barloga
Jest po trzeciej w nocy. Jadę autokarem i próbuję dostrzec za oknem coś więcej niż ciemność pochmurnej nocy. Razem z innymi zawodnikami przysłuchuję się odprawie, którą serwuje nam Daniel Wójcik przez mikrofon, niczym kierownik wycieczki….
Dowiadujemy się, że trasa wodna nie będzie w tym roku oznaczona bojami. Mamy się trzymać lewej strony i płynąć za jedną z ubezpieczających nas motorówek Beskidzkiego WOPR. Dostaliśmy też ostrzeżenie o wietrze i fali na jeziorze …no to super, pomyślałam sobie, naprawdę, nie ma jak dobre wiadomości z rana…Dojechaliśmy. Wysiadamy z autokaru. Każdy trzyma maleńki worek ze swoim numerem z napisem start (na odprawie w pakiecie startowym zawodnicy dostali worki na przepaki w różnych strefach, a że nie było jednego miejsca – tradycyjnej strefy zmian, gdzie leży wszystko, tylko było ich parę w pary miejscach i trzeba było sobie to logistycznie dobrze rozłożyć i się nie pomylić. Mnie, pakowanie worów zajęło dobrą godzinę). Do worka Start wrzucało się klapki i coś, co tam się miało no sobie i oddawało się do ,,różowej skody” jednego z wolontariuszy…która na szczęście okazała się bordowa 😉
W ręce trzymam okularki i czepek, zapinam do końca piankę…i czuję się w niej jak w zbroi. Niebo zaczyna nieśmiało się rozjaśniać, ale o malowniczym świcie i romantycznej mgiełce schodzącej z jeziora (jak na pierwszej edycji) można zapomnieć…ehhh, a myślałam, że to będzie zapewnione ,,w pakiecie”. Na osłodę pojawiła się egzotycznie wyglądająca para – dziewczyna i chłopak w góralskich strojach ze skrzypcami i dudami. Mieli nam przygrywać przy wchodzeniu do wody. Jeszcze raz otrzymujemy krótką odprawę i dwójkami schodzimy do jeziora. Przy samej zaporze na Jeziorze czeka już na nas osobowy stateczek, do którego trzeba dopłynąć ok. 200 metrów. Ma nam dać syreną sygnał do startu. Podoba mi się taki początek. Godny Diablaka.
Wchodzę do wody koloru ołowiu…która okazuje się zadziwiająco ciepła. Wiatr wzmaga się, a deszcz dosłownie wisi w powietrzu. Jestem pełna podziwu dla tej dwójki muzyków, która mimo takich warunków dzielnie nam przygrywa z brzegu. Zanurzam się w ciemnych wodach Jeziora Żywieckiego. Czy będą mi przyjazne? Myślę sobie płynąc powoli do burty statku. Przez chwilę wszystko wydaje mi się taki surrealistyczne – 4 rano, płynięcie do statku, mroczna aura…poczułam się trochę jak jakaś tajna agentka, na misji, w drużynie komando foki, czy jak im tam…Przyjemnie myśl ta połechtała moje ego
Tak się uśmiechałam do tych myśli, że omal nie przegapiłam startu. Spodziewałam się potężnej syreny, a statek wydobył z siebie cichy gwizd. Zawodnicy koło mnie też wydali się zaskoczeni – ,,To już”? zapytał mnie zawodnik obok. ,,Chyba tak” odparłam niepewnie, ale że reszta ruszyła już potężnie młócąc ramionami wodę, nie mieliśmy wątpliwości.
W jednej chwili ekscytacja sięgnęła zenitu. To zadziwiające co adrenalina potrafi wyprawiać z organizmem. Człowiek nagle czuje się niepokonany. Dobra, wiem że to dopiero pierwsze metry, ale cieszyłam się jak mała foczka, płynąc kraulem tak, że prawie nadążałam za resztą triathlonistów. Szybko jednak otrzeźwiałam i w głowie zaczęły mi huczeć słowa Pani Agaty, która jak przypominam, stała się niechcący moją pływacką mentorką, ,,Na długim dystansie pływackim nie możesz zmęczyć się na początku. Płyń spokojnie, swoim tempem, nie przejmuj się tymi z przodu, trzymaj rytm, długie ruchy, ramiona do przodu i pilnuj pracy nóg”. No dobrze, dobrze. Płyń spokojnie, trzymaj rytm, licz sobie do trzech …powtarzałam sobie. Przede mną praktycznie dwie godziny spędzone w większości z twarzą zwróconą do niewidocznego dna. Woda nie okazuje się taka strasznie czarna ( bo już myślałam, że na początku będzie mi się płynęło jak w czarnej smole), Płynę w świecie koloru sepii urozmaiconym pęcherzami powietrza tworzącymi się od pracy rąk…które pod koniec dystansu brałam czasem za ryby. Nie muszę chyba pisać, że jestem na końcu stawki. W pewnym momencie okrąża mnie motorówka WOPRu. Zatrzymuję się (przestraszyłam się, że widząc, że wolno płynę i odstaję od reszty, chcą mnie wyjmować z wody), na szczęście otrzymuje tylko doping – ,,Dawaj, dawaj”!!! Krzyczą mi z motorówki i odpływają. Zostaje przy mnie dziewczyna w kajaku, która bardzo sprytnie koryguje mój kurs. Po wypłynięciu z zatoki, na bardziej otwarte wody pojawia się na jeziorze fala. Zaczyna też padać deszcz. A padaj sobie myślę, w międzyczasie licząc 1,2,3 oddech, 1,2,3 oddech…Co jakiś czas sprawdzam czy dobrze płynę. Różnica temperatur pomiędzy wodą a powietrzem jest tak duża, że moje nie parujące okularki parują tak, że nie widzę na powierzchni nic, oprócz jakiś rozmytych plam. Na szczęście kajakowa asysta spisuje się na medal. Mimo, że dziewczyna sama walczy z falą, wiatrem, do tego z deszczem samotnie na kajaku, to jeszcze pilnuje mojego w miarę równego płynięcia. Przy nabieraniu oddechu słyszę – ,,W lewo”!, Przy następnym oddechu ,,Jest dobrze”, Przy następnym ,,W prawo”! Robię taki slalom na tej wodzie, jakbym była po czterech piwach…albo pięciu. Im dalej na bardziej otwarte wody, tym fala większa. Przy nabieraniu oddechu na prawą stronę opijam się żywieckiej wody. Spoko, przecież woda ,,Żywiec” to twoja ulubiona woda, płyń dalej – uśmiecham się pod nosem, ale gdy kolejna i kolejna próba zaczerpnięcia powietrza na prawo, kończy się zaczerpnięciem wody modyfikuję kraula. Jak dobrze, że improwizacja to moja mocna strona. Próbuję sobie na spokojnie paru możliwości…i najkorzystniejsze okazuje się branie oddechu co szósty ruch ramionami, tylko na lewo. Dopływają do mnie dwie motorówki Żywieckiego WOPRu. Zatrzymuję się, żeby przetrzeć okularki i zagadać – ,,Daleko jeszcze‘’? (miałam dodać – Papo Smerfie, ale w ostatniej chwili ugryzłam się w język. Jeszcze pomyślą, że bredzę i wyciągną mnie z wody). ,,Już niedaleko, zaraz za cyplem”. Odkrzykują mi. Bez umawiania się dwie łodzie ustawiają się w ten sposób, że mając mnie po środku eskortują do Przystani (miejsce mojego noclegu, i początek odcinka rowerowego). Ten fragment jeziora obserwowałam wieczorem z brzegu i wydawał mi się taki długi…teraz wydawał się śmiesznie krótki. W asyście dwóch motorówek czuję się niczym VIP. Płynę, płynę i dopływam do miejsca, gdzie powinno być dno. Zatrzymuję Garmina. Patrzę na niego skołowana…jak to 4 320km?! Miało być 3,8 km!! Podnoszę się, okazuje się , że woda sięga mi do kolan! Zataczam się lekko w momencie, kiedy dopada mnie grawitacja. Po jakie licho kręgowce wyłaziły z oceanów…pomyślałam i krzyczę do ,,obstawy na brzegu” Jaki czas?! ,,Masz jeszcze całe osiem minut!” odkrzykuje mi Daniel. Odwracam się do motorówek. Na obu pokładach biją mi brawo. Macham im i krzyczę – ,,Dziękuję”. To był chyba jeden z najpiękniejszych momentów w moim życiu. Poczułam się …no nie wiem, jakbym przepłynęła La Manche. Dopłynęłam ostatnia…ale dopłynęłam. Całość kraulem i w limicie.I nie czułam się ,,zajechana”, ramiona mnie nawet nie bolały. Dystans Iron Mana! Potem okazało się, że walka z falą ,,dorobiła „mi pół kilometra. Jaka wielka była moja satysfakcja, gdy okazało się, że przepłynęłam 4 320 m w 1.50.44.
Wybiegam z wody. O dziwo biegnie mi się …super. Nie czuję tej wielkiej ,,miękkości „ nóg, tak jak po ¼. Ahh…adrenalino, najmocniejszy narkotyku świata! Biegnę między domkami do strefy zmian, znajdującej się na korcie tenisowym. I tam też po vipowsku. Namiot do przebrania tylko dla mnie. Samotna Biała Strzała wisi podwieszona za siodełko i czeka.
Łapię za mój worek wpadam do namiotu. Ciężko idzie mi przebieranie. Kończyny górne zapomniały chyba przez te dwie godziny, że mają też właściwości chwytne. Pada. Deszcz bębni w dach i ścianki namiotu, dodatkowo podwiewa poły namiotu. Mimo, że jestem praktycznie na golasa, nie przejmuję się tym w ogóle. Jestem już tylko skupiona na następnym odcinku. Tu popełniam też największy błąd. Nie biorę kurtki przeciwdeszczowej. Moje myślenie opierało się na – będzie ci zimno, to będziesz szybciej pedałować. To była głupota, za którą przyszło mi bardzo słono zapłacić. Ale na razie wybiegam z namiotu, wskakuję na rower i jadę. No właśnie, jadę sama! Nie zdążyłam wgrać sobie tracka na garmina, ani na kom., ale myślę będzie dobrze, oglądałam zdjęcia z tarasy na FB, znam też po kolei miejscowości na trasie, na skrzyżowaniach i na ulicy będą strzałki ,mam przy sobie GPSa…jak gdzieś pobłądzisz, to org zadzwoni i cię naprowadzi…( i opieprzy 😉 Tu też dałam solidnie ciała, bo przez niepewność i zatrzymywania się na trasie traciłam bardzo dużo cennego czasu. Wróćmy jednak do tego, co dzieję się teraz – przede wszystkim jest cholernie mokro. Tego najbardziej się obawiałam. Jak będzie zachowywać się dzielna Biała Strzała na mokrej nawierzchni. Zrobiłam parę kontrolnych hamowań, w tym jedno ostrzejsze, ale mimo obaw, hamulce jakoś łapały, nie stawiało mnie bokiem…jedź, jedź kobieto, nie myśl o tych cieniutkich łysych oponkach bez bieżnika, po prostu jedź!!! Nawet jak się wywalisz, to masz GPSa, znajdą cię. Jadę. Po paru kilometrach dostrzegam rowerzystę. Niemożliwe, że to ktoś z Diablaka. Ależ to zapaleniec, trenować w taka pogodę, po szóstej rano…no zuch chłopak, myślę sobie. Dojeżdżam do niego…patrzę, a na plecach powiewa mu numer startowy Diablaka…Pogubiłem się na początku, krzyczy do mnie, chyba z 10 km zrobiłem bez sensu…Aha, pocieszam się, to nie tylko ja dałam ciała, z obowiązkową znajomością trasy. Stanęliśmy za rondem . Nie ryzykuję…dzwonie do Organizatora ( biedny Daniel Wójcik – wpisałam sobie jego numer pod OGR i zamęczałam telefonami przed, po i w trakcie, wiem, na pewno wiem, że jestem na Czarnej Liście). Daniel – Ok., widzę Was na ekranie, musicie jechać tu i tu…Żadnego opieprzu, sprawnie, miło i rzeczowo…Dzięki, jeszcze raz dzięki ogromne za to niańczenie.
Jedziemy. Leje. Na razie moja strategia – z rozgrzewaniem się działa bardzo dobrze. Gdzieś po godzinie pedałowania przypominam sobie, że funkcjonuje na ½ drożdżówki i wodzie wypitej z Jeziora Żywieckiego. Chwytam za pierwszego z brzegu batonika, zmuszam się do wypicia paru łyków wody ( nie czuję pragnienia w ogóle), i wciągam Kubusiowy mus…to najlepszy ,,rowerowy posiłek pod słońcem. Dojeżdżam do Szczyrku. Uśmiecham się pod nosem. Przypomina mi się styczniowy wyjazd do Szczyrku na Zamieć…cóż, mam same dobre wspomnienia związane z tą miejscowością. Nagle robi się ciemno i w jednym momencie zderzam się ze ścianą deszczu. Dosłownie. Nigdy nie jechałam w takiej ulewie. To było tak, jakby strażacy polewali mnie z węża. Nie widziałam praktycznie nic. W niektórych miejscach tworzą się takie kałuże, że koła roweru zanurzają się w nich do 1/3. W czymś takim przynajmniej się nie poślizgnę – dodaję sobie, jadąc powoli. Przed jakimś skrzyżowaniem zatrzymuje się. Kompletnie nie wiem gdzie jestem. Ściana wody zalała mi oczy i nagle spanikowałam, że zgubiłam trasę. Odpalam komórkę. Na stronie Diablaka jest mapka, gdzie można śledzić zawodników. Nie będę z siebie głupka robić i znów dzwonić do orga, bo przecież to niepoważne, zobaczę czy jestem na trasie, czy nie. Niestety, jakoś ta mapka nie chciała mi się odpalić…dobra, musisz zadzwonić. Ale to już ostatni raz! Widzę cię, jesteś na trasie, jedź cały czas prosto. Otrzymałam jasny komunikat. Deszcz trochę zelżał. Jadę z lekkim dołem, bo czuję się beznadziejnie przez to wydzwanianie. Normalnie mogła jechać za mną kobieta z dzwonem w ręku i wołać ,,Shame! Shame!”
Dalej pada. Jest mrocznie i mgliście. Zaczyna się podjazd pod Przełęcz Salmopolską . Tutaj Biała Strzałą pokazuję swoją całą przewagę nad góralem. Na szosówce podjedzie się wszędzie. Pracuję mocno. Chyba dopiero tutaj zaczynam się czuć komfortowo. Jest mi ciepło, dobrze mi się jedzie. Jest super. Za jednym z zakrętów z naprzeciwka jedzie jakiś samochód i zatrzymuje się na mojej wysokości. Rozpoznaję chłopaków z odprawy w Żywcu. Patrzą na mnie i miny mają zatroskane. ,,Za chwilę będzie bardzo długi zjazd. Uważaj, mocno się na nim wychłodzisz”. Ok.! Dzięki! Odpowiadam…ale myślę, zjazd, to zjazd, i tak będę wolno jechać, bo ślisko…ach, jak oni dobrze wiedzieli, te zatroskane miny, naprawdę wyrażały to, co mnie miało czekać. Zjazd był cholernie długi i cholernie niebezpieczny. W paru miejscach musiałam po prostu się zatrzymać. Tym zjazdem przegrałam Diablaka. Nie dość, że zrobiło mi się tak potwornie zimno, że szczękałam zębami niczym zombie goniący swoją ofiarę, to jeszcze traciłam cenny czas. Ręce bolały mnie od ciągłego hamowania…ale nie miałam odwagi rozpędzić się. Na mokrej powierzchni przy szybszej jeździe nie miałam żadnej kontroli. Dodatkowym niebezpieczeństwem, było to, że nie można było ścinać zakrętów. Diablak odbywał się przy normalnym ruchu ulicznym. W pewnym momencie w ostatniej chwili uciekłam przed terenówką, która na zakręcie, przy podwójnej ciągłej wyprzedzała sobie autokar. Na centymetry, prawie otarłam się o ten samochód. Zatrzymałam się i zsiadłam z roweru. Trzęsłam się cała. Nie wiem czy bardziej ze strachu, czy z zimna. Poczułam się pokonana. Złamana i rozłożona na łopatki. Chciałam to zakończyć. Jesteś zwykłym tchórzem Mariola, nikim innym. Wsiadaj na rower i dojedź chociaż do żywieniówki. Ze spuszczoną głową, powoli dojechałam do miejsca, gdzie na przystanku autobusowym stał bus organizatorów. To był dopiero 45 km trasy…
Dojechałam. Spod przystanku wyskoczył wysoki chłopak w okularach. No w końcu jesteś, już się martwiliśmy, że coś ci się stało. Mówił do mnie, pomagając mi zsiąść z roweru. Telepało mną jak w delirium. Rzucił na mnie okiem. Wsiadaj do busa, rozgrzejesz się. Na fotelu pasażera rozłożony był śpiwór, okryłam się nim, dostałam kubek herbaty. Chciałam powiedzieć, że rezygnuję…ale odwlekałam ten moment. Nigdy, nigdy, przenigdy nie schodziłam z trasy. Nigdy nie powiewałam białą flagą. Nie mogło mi to przejść przez gardło. Gorąca herbata działała kojąco. Chłopak usiadł koło mnie w busie i dodawał otuchy. Opowiedział, że kiedyś też się tak wychłodził na trasie we Francji, że nie był w stanie jechać i musiał rezygnować…i że tak w ogóle, to w tym miejscu przed chwilą zrezygnowało czterech zawodników. Musieli ich zwozić…Spojrzał na mnie poważnie i dodał ,,Ale ty dojedziesz do Żywca” Nie wiem czy te słowa były ,,magicznym zaklęciem”, ale podziałały na mnie właśnie w ten sposób. Nie zrezygnuje, dojadę do końca chociaż pierwszej pętli. Poznam trasę. Potraktuję to jako przygotowanie do następnego Diablaka. Teraz, albo nigdy – Wysiadaj i jedź!!!
Chociaż telepało mnie z zimna dalej szarpnęłam za klamkę drzwi busa i w tempie ewakuacji z płonącego budynku wysiadłam i złapałam za rower. Chłopak pchał mi go jeszcze z dziesięć metrów…Są tacy ludzie, którzy ratują tonących, nie zdając sobie pewnie z tego sprawy. Od tego momentu zaczęły się najwspanialsze momenty rowerowego odcinka. Podjazd pod zameczek był przewspaniały, jazda szczytem, potem zjazd, już mniej stromy i krótszy…nawet padać przestało, ba, wyszło na chwilę słońce. To było tak, jakby Diablak nagradzał mnie za decyzję powrotu na trasę. Tak się czułam…Przegrana i wygrana równocześnie. Czekała mnie jeszcze jedna nagroda. Był taki fragment trasy, którą stanowiła nowa droga techniczna przy drodze szybkiego ruchu. Był to zjazd, chwilę nie padało i asfalt był w miarę suchy. Ręce bolały mnie od wcześniejszych hamowań…Na tym odcinku ,,puściłam wodze” i pozwoliłam Białej Strzale rozpędzić się tak jak chciała. To było coś cudownego…ta prędkość…jest coś w tym pięknego, groźnego i uzależniającego równocześnie. Pęd powietrza wyciskał mi łzy z kącików oczu…których nie chciało się przymykać. Chłonęłam ten moment wszystkimi zmysłami. Wszystko inne przestało istnieć. Byłam tylko ja i prędkość. Coś takiego, taką wolność, doświadczyłam tylko raz na końskim grzebiecie w pełnym galopie, gdześ na otwartym terenie, nigdy na rowerze…ach,ach,ach….cholernie warto było wziąć udział w Diablaku choćby dla tej ulotnej chwili.
Dotarłam do Żywca. Ukończyłam pierwszą pętle. Poczułam wielki smutek i żal, kiedy musiałam zdecydować, że nie jadę na drugą pętle, ale czas jaki mi pozostał do limitu, był już tak niewielki, że nie miałam najmniejszych szans się zmieścić. Z prawdziwą zazdrością patrzyłam na innych zawodników, którzy szykowali się do odcinka biegowego. Do dziś żałuję tylko jednej rzeczy, że nie poprosiłam organizatorów o możliwość pobiegnięcia na Babią Górę po ukończeniu tylko pierwszej pętli. Nieważne, że nie byłabym klasyfikowana. Biegowe zdobycie Diablaka było moim największym marzeniem, a sam bieg, miał być moją najmocniejszą stroną…cóż niedosyt pozostał mi potworny. Może to i dobrze…Choć przegrałam sromotnie ( bo dotarcie do połowy zawodów, to rozłożenie na łopatki) nie żałuję ani sekundy spędzonej na Diablaku.
Chciałabym w tym miejscu podziękować wszystkim, którzy pomagali mi na trasie Danielowi Wójcikowi, chłopakom z samochodu na przełęczy, chłopakowi z busa na żywieniówce, dziewczynie na kajaku, chłopakom na motorówkach, wolontariuszom na rynku w Żywcu…wszystko, absolutnie wszystko było na medal i czułam się, „zaopiekowana” w każdym miejscu. Dziękuję też jeszcze raz wszystkim, którzy mi kibicowali i trzymali kciuki, pomagali, pożyczali sprzęt…To było piękne przeżycie i nie byłoby możliwe, gdyby nie Wasza pomoc.
A teraz kilka słów do Ciebie Diablaku, mój prywatny Barlogu – dziękuję, że utarłeś mi nosa, że mnie pokonałeś, pokazałeś swoją wielkość i siłę, i to, że trzeba się z Tobą liczyć. Wrócę, zejdę znów do Morii, by stoczyć z Tobą bój. Obiecuję
Mariola Powroźna
